Rozdział 5 - Herbaciane róże.

 Wysoki chłopak uśmiechnął się szarmancko i poprawił idealne włosy.

 - Przyjechałem do ciebie. Pięknie wyglądasz, jak zawsze. - mówił przejeżdżając palcem po brzuchu brunetki. - Mogę wejść? - nie czekając na odpowiedź, wszedł do środka. Marika zamknęła drzwi.

 - Już jest? - z salonu dobiegł głos Laury, która po chwili ukazała się za ścianą.

 - Wiedziałaś o tym?! - krzyknęła Marika. Ze zdenerwowania zmarszczyła brwi, a na jej czole pojawiły się 2 małe zmarszczki.
 - Uspokój się, to nie tak. - zaczęła blondynka.
 - A jak?! Dobrze wiesz, że zaczęłam nowy rozdział w moim życiu. Nie chciałam wracać do przeszłości. Tymczasem zapraszasz go tu jakby nigdy nic! - brunetka nie dawała dojść do słowa przyjaciółce.
 - Hej. Mała, uspokój się. - chłopak przyciągnął Marikę do siebie i musnął palcem jej kark.
 - Zostaw mnie! - odepchnęła go od siebie. Kipiała złością. Nie mogła uwierzyć, że jej najlepsza przyjaciółka zaprosiła do domu, kogoś, kogo starała się unikać, ze wszystkich sił. Nawet z myśli próbowała go wyrzucić.
 - Marika proszę cię! Pozwól mi to wytłumaczyć! - krzyczała Laura błagalnym tonem.
 - Nic mi nie musisz tłumaczyć. - w hałasie kłótni, nikt nie usłyszał jak kilkakrotnie rozlega się dźwięk dzwonka. Drzwi do domu otworzyły się, a za nimi ukazał się wysoki szatyn. Patrzył ze zdezorientowaniem na awanturę panującą w domu. Nagle Laura spojrzała na mężczyznę. Podeszła do niego.
 - To jest twoja niespodzianka! - krzyknęła pchając zmieszanego chłopaka do przodu. Marika wytrzeszczyła oczy i otworzyła usta ze zdziwienia.
 - Jorge. - powiedziała podchodząc do niego. - Co ty tu robisz? - Jej serce zaczęło łomotać. Ledwo powstrzymała się od rzucenia się na chłopaka stojącego przed nią. Tak bardzo za nim tęskniła.
 - Przyleciałem dla ciebie. - powiedział z lekkim zakłopotaniem. - Byłem  u ciebie w domu w Polsce, ale twój tata poinformował mnie o tym, że się przeprowadziłaś, ale nie chciał powiedzieć gdzie. Czemu ode mnie nie odbierałaś? - dziewczyna uśmiechnęła się słodko. Poczuła przyjemne ciepło w środku. Przyleciał, znowu, tylko dla niej, po to by ją zobaczyć, by z nią porozmawiać. Czuła, że nie jest mu obojętna.
 - Chciałam zacząć nowy rozdział w moim życiu. - wydudkała z lekkim zakłopotaniem.
 - A mnie w nim nie chciałaś? - zapytał z wyraźnym smutkiem w głosie. - To dla ciebie. - wysunął w stronę dziewczyny rękę, w której trzymał bukiet herbacianych róż.
 - Są piękne. Dziękuję.
 - Ekhem. Ja też tu jestem. Co ten.. phi, chłopak tu robi? - powiedział przelatując wzrokiem po Jorge.
 - Paweł... A co ty tu robisz? Nie zapraszałam cię. Skąd ty w ogóle masz mój adres? I po co przyjechałeś? Mogłeś nie tracić na mnie czasu, a od razu iść do swojej szmaty. - do oczu dziewczyny cisnęły się łzy, na wspomnienie bolesnych chwil w jej życiu. - Wynoś się!
 - Nigdzie się nie wybieram. Kocham cię. Nie rozumiesz? Ty też mnie kochasz. Popełniłem błąd, ale to naprawię. Daj mi tylko szansę. - mówił podchodząc do Mariki. Złapał ją za ręce. - Daj mi szansę. - powtórzył.
 - Nie. - dziewczyna wysunęła dłonie z objęcia Pawła. - Nie dam ci kolejnej szansy. Wyjdź stąd! Nie chcę cię widzieć!
 - Marika proszę wybacz mi!
 - Nie rozumiesz, że ona nie chce cię znać? - do rozmowy wtrącił się Jorge. - Wynoś się.
 - A kim ty jesteś żeby mi rozkazywać. Ty się wynoś. Przyjechałem do Mariki, a nie do ciebie.
 - Ona nie chce się widzieć. - szatyn popchnął Pawła w stronę drzwi. - Do widzenia.
 - Jeszcze tu wrócę. - powiedział blondyn znikając za drzwiami.
 - Wszystko ok? - zapytał Jorge przytulając do siebie oszołomioną Marikę ze łzami w oczach.
 - Takk. Już dobrze... On po prostu.. bardzo mnie zranił.. Dziękuję.


  Włożyła kwiaty do przeźroczystego wazonu i postawiła na stole. Westchnęła cicho wąchając ich przepiękny zapach. Jorge ciągle trwał w jej umyśle. Utkwił w sercu. Odwróciła się w stronę chłopaka siedzącego na krześle i uśmiechnęła się ciepło.
 - A trasa? Tracisz czas na mnie, zamiast poświęcić go na próby... albo dla swojej dziewczyny. - powiedziała smutno, siadając na białej kanapie.
 - Trasa niedługo się kończy. Mamy wolny czas. A Stephie ciągle ze mną jeździ. Nie ma powodu, do tego, by myśleć, że ją zaniedbuję. - powiedział patrząc za okno.
 - Jesteś z nią szczęśliwy, prawda? - zapytała niepewnie brunetka spoglądając na swoje pomalowane paznokcie. Szatyn upił trochę pomarańczowego soku i delikatnie odłożył szklankę.
 - Jestem. - powiedział wahając się. Spojrzał na opaloną twarz Mariki. Dziewczyna siedziała obok niego na kanapie wgapiając się w nicość. Czuła jak rozpada się od środka. Beznamiętnie rzuciła się w wir rozpaczy. Nie potrafiła sobie powiedzieć, jak bardzo Jorge jest dla niej bliższy, bliższy od niej samej. - Coś się stało? - zapytał dokładnie przyglądając się twarzy dziewczyny. Spojrzała na niego, wymuszając sztuczny uśmiech powiedziała.
 - Nie. - Szatyn wstał z kanapy, złapał dłoń dziewczyny i podniósł ją w górę.
 - Może pójdziemy na spacer. Prawdę mówiąc miałem nieco inne plany na spędzenie czasu z tobą, ale chyba nie miałabyś do tego nastroju. - dziewczyna spojrzała pytająco. - Chodź. Porozmawiamy. - chłopak pociągnął ją za rękę w stronę drzwi.

  Promienie słoneczne lekko muskały zamyśloną twarz Mariki. Lekki, ciepły wiaterek, Przeszywał wskroś jej myśli. Jej głębia płonęła, niczym rozżarzony ogień. Wnętrze paliło się wywołując niesłychany ból serca. Miliony jego części gorejące żalem i rozpaczą tułały się po całym ciele wywołując nieprzyjemne ciarki, uwalniały złe emocje. Ciepły dotyk w ramię, nagle zamienił płomień serca w lód. Przyjemny, gaszący pragnienie zła.
 - Mieliśmy pogadać. - przypomniał chłopak. Marika zastygła w bezruchu. Wgapiała swój wzrok w oczy Jorge. Doszukiwała się w nich czegoś więcej. Czegoś, czego jej nie mówił. Ogarnięta przeszłością, pragnęła piąć się ku przyszłości. Jednak zawsze coś stało jej na drodze.
 - O czym. - oprzytomniała.
 - Co dla ciebie znaczę? - wyrzucił nagle z ust te słowa, jakby zwyczajnie zapytał o godzinę. Marika osunęła swój wzrok z twarzy chłopaka. Widząc jej zamieszanie dokończył. - Jest coś o czym nigdy nie rozmawiamy. Coś co ukrywamy, choć chcemy to zmienić. Te słowa nie potrafią wyjść z naszych ust. Nie potrafimy ich z siebie wyrzucić. Jakby nas coś ograniczało, nie pozwalało na wyznanie sobie prawdy. Słowa nie pozwalają nam tego mówić... Choć cię nie widywałem, codziennie pokazywałaś mi się w snach, w myślach. Zaślepiałaś swoją urodą, wszystko co mnie otaczało. Nie pozwalałaś racjonalnie myśleć. Budziłaś w środku nocy, uświadamiając jak jesteś daleko. Szeptałaś do mych uszu, z odległości tysięcy kilometrów. Czułem twoją bliskość, twoją obecność... Nie potrafiłem sobie tego wytłumaczyć.... Ciągle trwałaś we mnie.. Niemożliwe.. Ale nie chciałem cię z siebie wyrzucić... Źle robię, przecież mam dziewczynę, którą kocham. - nadzieja, która rosła z każdym słowem w Marice, nagle spadała. Upadła na ławkę. - Wybacz... Nie powinienem ci tego mówić. - Jorge oddalał się. Co raz bardziej, odchodził, sam, a jednak ciągle w towarzystwie brunetki, która śledziła każdy jego krok. Aż w końcu zniknął za linią horyzontu.
 - Zaczekaj. Chcę ci coś powiedzieć. Kocham cię. - powiedziała niemalże bezgłośnie, gdy już zniknął z jej oczu.

  Spoglądała głucho na kwiaty. Herbaciane róże. Umieszczone w wazonie. Przyglądała się nim szukając odpowiedzi. Słowa, które pragnęły wyjść z jej ust, zatapiane były w nicość. Ciszą mówiła do niego z dali. Nieświadomie hipnotyzowała go myślami. Była całkiem sama. Nie mogła wymyślić powodu, by go przestać kochać. Nie potrafiła stwierdzić czy żyła czy umarła. Potrzebowała miłości, by wyzwolić się z przygnębiającej rutyny. Potrzebowała by ktoś okazywał jej prawdziwe uczucia, by wyswobodzić się z uścisku złych wspomnień. By zatrzeć ślad odbity na jej duszy. Nie chciała już być taka, uświadomiła sobie, że za długo uciekała przed samą sobą, przed tym co czuje. Poczuła jak upada do kałuży swoich łez. Jak wpada sama w siebie. Jak wreszcie odnajduje drogę, którą chce iść. Choć wybrała tą najtrudniejszą i zdawała sobie sprawę z tego, że znowu będzie cierpieć, to wiedziała, że inna ścieżka, nie prowadzi do pełni szczęścia, nie podążałaby wtedy szlakiem swoich marzeń. Nie osiągnęła by wtedy szczytu góry, na którą wychodzi.
  Z każdym dniem, herbaciane róże usychały co raz bardziej, lecz jej miłość do Jorge nie. Ona rosła, świadoma swojej siły. Wiedziała bardziej niż Marika, czego chce.

 - Powiem mu. - powiedziała pewnie w stronę przyjaciółki. - Jeśli los ciągle cię uderza, z całych swoich sił wbija cię w ziemię, zgniata cię i poniewiera tobą, to z czasem przyzwyczajasz się do tych uderzeń i choć one nie słabną, są stale tak samo silne, to ty odczuwasz, jakby stawały się co raz mniej wyczuwalne. Przyzwyczajasz się do nich, z czasem uświadamiając sobie, że dodają ci siły i zaczynasz je lubić. Wydają ci się tak delikatne, że ich ból sprawia ci przyjemność. Zniewala cię i fascynuje. Wzbudza w tobie silne uczucia. Pożądania i nienawiści do bólu. - mówiła przewracając rurkę w różowym smoothie. Ciepłe i delikatne dłonie przyjaciółki, uścisnęły ręce Mariki. Brunetka uśmiechnęła się lekko do Laury. - Zaczynam przyzwyczajać się do bólu. To kwestia czasu, kiedy zacznę go pragnąć.
 - Mi się wydaje, że ty już go pragniesz. Ciągle komplikujesz sobie życie. Myślę, że dobrze zrobisz, wyznając mu swoje uczucia. - mówiła Laura bawiąc się kręconymi kosmykami blond włosów.
 - Tyle, że ja nie jestem do końca pewna co do niego czuję. Ciągle targają mną emocje. Jestem marionetką losu.

 - Słucham. - odezwał się głos w słuchawce, po kilkudziesięciu nieudanych próbach dzwonienia.
 - Musimy porozmawiać. - westchnęła Marika.
 - Ja ci już powiedziałem.. No dobra. Za tydzień kończymy trasę. Może wtedy? Tylko, że tym razem ty przylecisz do mnie.
 - Może być.
 - Podam ci adres sms'em. Do zobaczenia maleńka.
 - Do zobaczenia. - uśmiechnęła się do telefonu, przypominając sobie ich pierwsze spotkanie. Niewinne podpisywanie zdjęć i selfie przed hotelem.
  Z upragnieniem czekała na zbliżający się dzień ich kolejnego spotkania. Nawet się nie spodziewała jaką niespodziankę los szykuje dla niej tym razem.

_________________________________
Ehh, kolejny rozdział w monotonnym charakterze. Tak myślę. No ale cóż.. Postaram się wprowadzić trochę akcji. Jak myślicie, co się stanie? Powiem wam, że to nie będzie przyjemne wydarzenie.
Tak się zastanawiam, czy opłaca mi się pisać dalej.. w sumie prawie nikt tego nie czyta i tak sobie myślę czy jest sens w dalszym pisaniu.. pff, nie wiem.
Koniec zamulania.. Dziękuję tym co komentują, wielki buziak dla was! :* Dajecie mi wiele szczęścia.
A teraz jeśli przeczytałeś, mógłbyś skomentować. to niewiele dla was, a dla mnie bardzo dużo! :) Bo fajnie jest widzieć, jak ktoś docenia twoją pracę.
Przeczytałeś? Skomentuj.